Deze ochtend heeft Gwen Backx, de motard uit Sint-Lenaerts, noodgedwongen de handdoek in de ring geworpen in zijn allereerste Dakar. Na drie mooie en vooral onvergetelijke etappes, kwam er een einde aan het mooie avontuur in de Saoudische woestijn.
“De derde etappe ging gisteren goed en in de duinen had ik een goed ritme te pakken. Ik heb er echt van genoten. Daarna volgde nog een zanderig stuk van 100 km naar het bivak. Op 40 km van de finish wilde ik een collega motard passeren. Ik nam het rechtse spoor, een uitgereden spoor door de auto’s die voor ons passeerden. Precies toen ik hem inhaalde, viel die andere motard. Ik kon zijn moto niet meer ontwijken en ging over de kop. De airbag ging goed af. Nadien reed ik op wilskracht en adrenaline de rit uit. De motor kreeg 2 uur service, terwijl ik snel ging douchen en eten, want het was het eerste deel van de marathonetappe en dan moet je alleen gaan slapen in de woestijn. Toen ik me terug klaar maakte voor het laatste stuk richting overnachting, voelde mijn arm al erg pijnlijk. Ik kon hem niet naar voor strekken en moest hem gewoon op de moto laten rusten, maar als ik moest remmen, kon ik mezelf niet tegenhouden. Dan weet je hoe laat het is…,” vertelde Gwen Backx ontgoocheld. “Bij de overnachting hoopte ik dat de dokter me nog zou kunnen helpen. Er bleek niets gebroken, maar wellicht is er wel een spier of pees gescheurd. Met pijnstillers kwam ik de nacht heel goed door, maar deze ochtend bij het vertrek wist ik meteen dat ik zo niet verder kon. Ik kon helemaal geen kracht zetten. Bij het verlaten van het bivak, op een stuk van 300 m zand, botste ik al twee keer tegen de navi-toren omdat ik de schokken niet kan opvangen. Bij elke hobbel kreeg ik een pijnscheut en kon ik geen kracht zetten. Zo kon ik onmogelijk 300 km proef rijden. Ik ben omgekeerd richting het bivak… Met een enorm rot gevoel natuurlijk, want ik voel erg veel onmacht. Ik heb me niet zot laten maken, ik volgde de 70% regel en trok het gas enkel open op stroken waar het veilig kon. En dan door een val van een collega moeten opgeven…”
We wensen Gwen in elk geval een spoedig herstel en we blijven de prestaties van zijn schoonbroer Joris Van Dyck op de voet volgen.
